MET DE DOOD IN DE OGEN

Gisteren was ik bij de fysiotherapeut wegens een overbelaste ellenboog (tennisarm) en mocht ik weer mijn hele medische hoogtepunten aan hem vertellen. Meestal ervaar ik dat als het opdreunen van data en feiten. Maar gisteren bleef het lijstje in mijn hoofd hangen. Steeds weer kwam mijn gevoel van dankbaarheid er nog te zijn naar boven. Het had immers zo anders kunnen lopen! De hersenbloeding was bijna fataal geweest en de verbrijzeling van mijn ruggenwervel L1 had ook een dwarslaesie kunnen opleveren.

Tja, verhuizingen voor je bonusdochter en dochter doen en dan te veel en te zwaar tillen, is dus niet slim en dit leverde in mijn geval rugpijn en een tennisarm op.  Gisteren realiseerde ik me hoe dankbaar ik ben dat ik nu nog in een conditie ben waarin ik (met in achtneming van mijn beperkingen) nog zoveel kan.

Terwijl ik hierover nadacht kwam ik een artikel tegen met de laatste woorden van Steve Jobs:  “Ik heb het toppunt van succes in de zakenwereld bereikt. In de ogen van anderen is mijn leven de definitie van succes. Maar, naast mijn werk, heb ik weinig vreugde in mijn leven. Uiteindelijk is welvaart een feit in mijn leven waar ik aan gewend ben geraakt.”

Op dit moment, terwijl ik op mijn ziekenhuisbed lig en over mijn hele leven nadenk, realiseer ik dat de erkenning en welvaart waar ik zo trots op was, hun glans hebben verloren en geen betekenis meer hebben op het moment dat je de dood in de ogen kijkt.”

Deze woorden brachten mij terug bij de dagen dat ik met drains in mijn hoofd in het ziekenhuis in Utrecht lag. Drie dagen kijkend naar het plafond, waar ik na een bepaalde tijd elk detail van ken, terwijl ik nadacht over mijn voorbije leven en het leven dat ik nog mogelijk voor me had.

Vragen als:

Waar heb ik steken laten vallen?

Welke mensen heb ik onnodig pijn gedaan?

Wat als de erkenning (na negen slopende weken) van de hersenbloeding te laat was gekomen, (men vertelde me achteraf dat ik maximaal 48 uur van een fataal moment was geweest) was ik dan tevreden over het leven dat ik had geleefd?

Met welke reden ben ik door het oog van de naald gekropen?

Wat heb ik de wereld nog te geven in het leven dat me nog gegeven wordt?

Levensvragen waar je op zo’n moment graag antwoord op krijgt en waar je normaal minder snel bij stilstaat. De antwoorden die bij mij in het ziekenhuis opkwamen en nog steeds hout snijden, heb ik hierna opgeschreven.

Ja, ik heb mensen onnodig pijn gedaan, waarbij ik nu inzie dat mijn ego me danig in de weg zat. Zo was er enige tijd een verwijdering met mijn ouders rond het thema verjaardag van mijn zoon. Met mijn vasthoudendheid van mijn standpunt heb ik ze echt gekwetst en verdriet gedaan. Gelukkig was de basis heel goed en was er uiteindelijk weer een gezonde relatie met wederzijds respect voor elkaars mening en inzichten. Maar ook recent werd ik weer geconfronteerd met mijn soms zeer stellige manier van het geven van mijn inzichten in de richting van mijn dochter. De onbalans ontstond door het feit dat ik niet vanuit haar maar vanuit mijn positie zaken bekeek. Hierdoor nam ik de processen waar zij doorheen ging te licht op en de pijn die het haar gaf was niet nodig geweest als ik me meer in haar had verdiept. Een goed gesprek, luisterend naar elkaar en met behulp van doorvragen en verdieping in elkaar bracht ons weer dicht bij elkaar.

Natuurlijk heb ik steken laten vallen. Heb ik me soms niet aan afspraken gehouden, heb ik mijn agenda niet goed ingezet, ben ik te snel met beloftes geweest, zonder me eerst af te vragen of ik het wel waar kon maken. Maar juist door in te zien wat mijn aandeel in deze situaties was, kon ik me beteren en met meer zorg naar mezelf en de ander handelen.

Liggend op dat ziekenhuisbed, starend naar het vlekkerige witte plafond en terugkijkend op mijn leven weet ik dat ik mijn best heb gedaan om er voor mijn zoon en dochter te zijn. Ik hou onvoorwaardelijk veel van ze! Ook heb ik mijn eerste vrouw niet laten vallen en ben ik er voor haar als ze me nodig heeft. Enige jaren na de scheiding ben ik een fantastische vrouw tegengekomen, gelukkig getrouwd en ben steeds meer gaan inzien hoe waardevol zij en de bonuskinderen voor me zijn.

Op dat ziekenhuisbed werd mij duidelijk dat ik niet voor niets door het oog van de naald ben gekropen. Daar ben ik van overtuigd! Ik heb in dit leven nog iets te geven. Mijn missie is nog niet ten einde. Nu, enkele jaren later, is de drive om anderen te helpen, hen meer zelfinzichten te laten krijgen en hen meer te leren genieten van het leven en hun talenten alleen maar sterker geworden.

Graag zou ik, na ruim 20 jaar werkzaam geweest te zijn in het Speciaal Onderwijs, het onderwijs nog iets terug willen geven. Levenslessen voor kinderen en pubers met thema’s:

  1. Laten inzien dat het in het leven niet om rijkdom gaat, maar om in de eerste plaats gelukkig te zijn. Dat geluk alleen bij jezelf te vinden is en dat de ander er alleen maar een extra gelukssausje overheen kan gooien. Als de kers op de taart.
  2. Iedereen is uniek en mag er zijn zoals hij of zij is.
  3. Het verschil tussen mens en mens zijn.
  4. Vertrouwen en geloof in jezelf is het beste medicijn en geeft je de meeste energie en levenskracht.
  5. Stilte hoeft niet altijd opgevuld te worden, want in die stilte hoor je je innerlijke stem. Voed die stem met jouw talenten en je mooie waarden.
  6. Denk in mogelijkheden en oplossingen, want tegenover elke tegenslag staat een winstpunt, een verrijking.
  7. Voedsel is (juist op jonge leeftijd) het beste medicijn voor een gezond leven, anders komt er een tijd dat je medicijnen moet eten als voedsel. Zorg goed voor je lichaam!

Zoals ik al eerder schreef is mijn missie nog niet ten einde, dus sta je als organisatie of school open om eens met mij te brainstormen hoe ik mijn levenslessen kan inzetten in jouw organisatie of school, neem dan contact op en ik kom graag langs voor een oriënterend gesprek.

Peter van Asten
 

>