Bij toeval kom ik een artikel (De Gelderlander) tegen over het afkeuren van groente en fruit. Ik lees dat de keurmeesters in opdracht van supermarkten groente en fruit afkeuren wat kwalitatief ruim voldoende tot goed is, alleen omdat de groente of het fruit cosmetisch niet aan de (door de supermarkten bepaalde) norm voldoet. De groente en het fruit wordt nu afgekeurd omdat het te klein, te rimpelig, te krom is. Gevolg: vernietiging van kwalitatief goede groente en fruit!

Ik staar naar buiten en denk aan de afbeeldingen op Instagram. Hier zie je ook steeds meer een trend van perfectie. Foto’s worden gefotoshopt en jongeren volgen influencers die perfectie stimuleren. Jezelf mogen zijn en tevreden zijn met je uiterlijk lijkt steeds verder van de jongeren af te komen staan. Maar ook de volwassenen wordt een schijnwereld voorgehouden. De foto’s in al de tijdschriften zijn bewerkt. In reclame online en op tv wordt je uitgedaagd om een apparaat te kopen waarmee je het ideale figuur zou kunnen creëren.

Hoe ver staat dit allemaal af van de werkelijkheid? Hoe anders is het leven! Het leven is niet perfect en zit vol uitdagingen!

Het verbaast me dan ook niet dat ik zie hoeveel moeite jongeren, maar ook volwassenen, hebben met het accepteren van tegenslagen en teleurstellingen. Hoe ze worstelen met de ontdekking dat je het leven niet kan fotoshoppen. Ik zie ook het verdriet en de frustratie als het echte leven toegang krijgt tot hun leven.

Hoe mooi is eigenlijk de werkelijkheid als men zou accepteren dat iedereen er mag zijn zoals hij of zij is. Gewoon jezelf zijn vanuit je authenticiteit. Waarom voeden we onze kinderen niet op vanuit imperfectie, vanuit wabi-sabi. Deze Japanse levensfilosofie staat voor de kracht van imperfectie. Opvoeden vanuit de realiteit te erkennen en te accepteren dat niets blijvend is, dat niets af is en niets perfect is.

Als je vanuit deze realiteit opvoedt, zowel als ouders, maar ook als maatschappij, heb je geen fotoshop meer nodig. Ben je mooi zoals je bent. Hoef jij je niet op te maken om je toonbaar te voelen. Is merkkleding niet nodig om bij een groep te horen. Want je bent goed genoeg zoals je bent.

Vanuit deze realiteit mag je fouten maken: dat zijn de momenten waarop je leert. Ga je kijken vanuit je kwaliteiten en waardeer je alles wat goed gaat. Ga je ook inzien dat je zelf niet altijd de omstandigheden kunt bepalen, maar wel hoe je met de omstandigheden omgaat.

De tijd en de energie die dan vrijkomt, kunnen we gaan besteden aan dingen die er werkelijk toe doen: echte persoonlijke ontwikkeling. Volgens mij zou een onderwijsvernieuwing moeten gaan over het invoeren van vakken waarin je de jongeren vaardigheden gaat aanleren als: zelfrespect en eigenwaarde, zelfredzaamheid, omgaan met negatieve gedachten, belang van voeding en gezondheid, omgaan met emoties, persoonlijke financiën en ondernemerschap. Hoe mooi  en puur zou de wereld dan zijn.

Als perfectie niet de norm zou zijn maar wabi-sabi.

Hoeveel jongeren zouden er dan geen zelfmoord plegen? Hoeveel teleurstellingen zouden dan afwezig zijn? Hoeveel menselijk drama zou als sneeuw voor de zon verdwijnen? Hoeveel plezier en geluk zou de mensheid dan ervaren? Hoe veel rijker en zinvoller zou het leven zijn? Hoeveel vreugde zouden we dan beleven aan bijvoorbeeld vervagende herfstbladeren of een vaas met craquelésporen? Dan zou een barst in een vaas deze juist interessanter maken. Dan zou te klein fruit gewoon in de winkel liggen en zou kromme groente niet vernietigd worden.

De wereld veranderen begint bij onszelf, dus daag ik jullie uit om, hoe klein de verandering ook is, een steentje bij te dragen aan een leven vanuit imperfectie!

Wandelen in de natuur is voor mij gelijk aan bijtanken en ruimte scheppen. Ik raak dan vaak in een soort flow en door de manier van kijken naar de omgeving krijg ik inzichten en ideeën. Soms kan één waarneming je aan het denken zetten en het doel van de wandeling totaal doen veranderen. Zo liep ik laatst door het dorp en werd mijn aandacht getrokken door een bloemenperkje vol weelderig groeiende en bloeiende bloemen. De frisse groene kleur van de blaadjes met daartussen prachtige paarse Herfstaster. De lavendelkleurige bloemblaadjes dragen een gele kroon van meeldraden. Ernaast staan niet te missen gele Helenium. De rode bolvormige meeldraden steken schitterend af tegen de gele bloemblaadjes van de bloem. De onderkant van de bloemblaadjes zijn van eenzelfde kleur rood als de meeldraden, alleen een iets lichtere tint. De kleuren en de verdeling van de bloemen is oogstrelend en ik kan het dan ook niet laten me even neer te zetten op de bank naast het perkje. Mijn ogen tasten de prachtige bloemen af en ik merk dat ik er vrolijk van word. Plots zie ik tussen al de schoonheid één eenzame bloem, een Dahlia. De Dahlia staat bekend als een sterke herfstbloem. Een geopende Dahliaknop is op zich al een kunstwerk. Maar deze Dahlia lijkt zich te verschuilen tussen alle andere bloemen. Het is net alsof de bloem zich niet durft te vertonen. Het laat zich wegdrukken door de massa aan bloemen om zich heen. Wat zonde, denk ik: ik ben eigenlijk zo benieuwd naar de gele open knop van deze bijzondere bloem.

Terwijl ik daar zit denk ik aan al die mensen die zich laten wegdrukken door anderen. Mensen die zichzelf wegcijferen en nietig maken en de wereld daardoor niet verrijken met hun prachtige uitstraling. Hun boodschap voor anderen en kracht die ze in zich hebben wegstoppen uit angst. Angst neergesabeld te worden, angst niet begrepen te worden, angst om uitgelachen te worden. Hierdoor missen we vele mooie stralende verrijkende bloemen.

Waarom zou deze Dahlia haar knop niet openen? Beseft ze wel hoeveel mensen wachten op het openen van haar knop? Beseft ze zelf wel hoeveel ze de wereld te geven heeft? Realiseert ze zich wel hoeveel ze waard is en dat ze er gewoon mag zijn?

Ik besluit om elke dag naar deze plek terug te keren om te kijken of de Dahlia haar knop heeft geopend. Ik spreek de bloem kracht toe en de lef haar knop te openen.

Dag na dag kom ik naar het bloemenperk en steeds weer tref ik hetzelfde beeld. Prachtige gele en paarse bloemen, maar een gesloten Dahliaknop. Maar dan op een zonnige dag kom ik weer bij het perkje. De zon schijnt met haar herfststralen op het perkje en mijn oog valt direct op de Dahlia. De knop is open en ik word stil van de schoonheid die vrijgekomen is bij het openen van de knop. Tientallen prachtige gele kelkjes die samen de bloem vormen. Hoe verder naar de kern van de bloem, des te meer komt er een oranje gloed over de kelkblaadjes. Ik merk dat ik ontroerd wordt door deze ontwakende natuurpracht. Ik ben dankbaar dat ik niet ben afgehaakt bij mijn eerste blik op de niet geopende bloem, maar dat ik de moeite en de tijd heb genomen om te wachten tot de Dahlia de kracht en moed had zich te openen. De beloning is van overweldigende schoonheid!

Dan denk ik aan al die mensen die uit angst hun schoonheid niet durven te laten zien. De Dahlia doet me terugdenken aan Margo. Ook zij durfde haar knop niet te openen en liet haar omgeving bepalend zijn over haar aanwezigheid in haar leven. Maar toen ze besefte dat ze meer was dan een gesloten bloemknop en zij haar kwetsbaarheid en schoonheid durfde te tonen betoverde zij haar omgeving met een energie die velen ontroerde. Door haar stap te zijn wie ze werkelijk was, verrijkte zij zichzelf en haar omgeving. Hiermee is zij een prachtig voorbeeld voor anderen.

Ik besluit, kijkend naar de prachtige Dahlia, een wens te doen: Ik wens dat al deze mensen de kracht en de lef vinden om zich te laten zien met hun kwaliteiten, boeiende verhalen en dat ze een voorbeeld mogen zijn voor anderen die zich weggecijferd en nietig voelen.

Ik dank de Dahlia voor haar doorzettingsvermogen en loop richting het bos.